ไข่ใส่ สูท
หลังเสร็จงานย่านรังสิต ผมเลยตัดสินใจเรียกแท็กซี่เพื่อจะกลับบ้านเพราะอากาศที่ร้อนแทบจะระอุ คงไม่ไหวแน่ถ้าต้องเดินไปเรื่อยๆเพื่อไปรอรถสองแถว ความที่เป็นคนสายตาไม่อยู่นิ่ง ในตอนนั้นมันเหมือนกับเราเห็นคนขายอะไรสักอย่างที่ดูแปลกๆ เลยบอกโชว์เฟอร์ให้ย้อนกลับไป สิ่งที่ผมเห็นคือชายแก่มัดผมยาวใส่เสื้อกั๊กสีดำผูกเน็คไท้สีแดงคล้ายกับ บาร์เทนเดอร์ยืนขายไข่ปิ้งโดยข้างๆมีสารถีคู่ใจรถมอเตอร์ไซค์สีแดง มีป้ายสีเหลืองแปะอยู่หน้ารถชื่อร้านไข่ทรงเครื่อง จ.อุบลฯราคาไม้ละ 15 บาทซึ่งแถวนั้นเขาเรียกซอยหมู่บ้านเมืองเอก ก่อนถึงทางเข้ามหาวิทยาลัยรังสิต
ตาสมหมาย คุณาชนม์ วัย 64 ปีขายไข่ทรงเครื่องมาร่วม 8ปีคุยไปคุยมาเลยถามแกตรงๆว่าทำไมต้องแต่งตัวแบบนี้ขายไข่ปิ้ง แกเลยย้อนเรื่องราวเมื่อวันวานให้ฟังว่าเมื่อ4ปีก่อนแต่งตัวซอมซ่อมากเสื้อ ผ้าขาดรุ่งริ่งรายได้แต่ละวันต้องเก็บออมไว้เพื่อเป็นค่ายาให้ยายคำนาง คุณาชนม์ วัย 64 ปีคู่ทุกข์คู่ยากที่ต่อสู้ชีวิตกันมาร่วม 30ปีซึ่งป่วยเป็นโรคเบาหวานเดินเหินไม่สะดวกเพราะขาไม่ค่อยมีแรง แต่เหมือนชีวิตพบจุดเปลี่ยน ลูกค้าและคนละแวกนั้นส่วนมากเกิดความสงสารเลยนำเสื้อ กางเกง รวมถึงเน็คไท้มาให้ ผมมีโอกาสได้แวะไปดูเน็คไท้ที่บ้านของแกเพื่อให้หายข้องใจว่าทำไมคนขายไข่ ปิ้งถึงมีเน็คไท้เป็นร้อยๆเส้น แทบไม่เชื่อสายตาตัวเองเลยเน็คไท้ที่ผมเห็นในตู้เสื้อผ้าของตาสมหมายน่าจะ ราวๆ200 เส้นได้ถือเป็นบุญาตาของผมนะเลยนะครับ แกบอกว่าเสื้อผ้าหรือเน็คไท้ที่ได้มาก็นำมาแต่งตัวกลายเป็นจุดขายให้กับตัว แก 7วันก็7สี ใครจะมองว่าบ้าก็ช่าง ลุงสมหมายบอกว่าเราไม่ได้แก้ผ้าไม่ได้ทำอะไรผิดไม่เห็นต้องอายใคร นอกจากการผูกไท้ขายไข่ทรงเครื่องที่ดูเด่นทำให้คนที่ผ่านไปผ่านมาต้องเหลียว มอง คงหนีไม่พ้นรสชาติไข่ทรงเครื่องของลุงสมหมายที่ได้ยาใจคนจนอย่างยายคำนาง เป็นผู้ปรุงรส ในแต่ละวันจะขายไข่ทรงเครื่องได้วันละ200ไม้ทำให้มีรายได้วันละ 3,000 บาท แกทิ้งท้ายว่ารายได้ทั้งหมดหักต้นทุนก็พออยู่กันได้ตามประสาสองตา-ยาย จะได้มีเงินไว้ซื้อยารักษาโรคเบาหวานให้คู่ทุกข์คู่ยากของแก
ผมมองว่าทุกอาชีพ มีเกียรติหมดนะครับ หวังว่าชีวิตของตาสมหมายนอกจากจะประดับความรู้สึกแล้วจะสร้างกำลังใจให้กับ ผู้ที่กำลังท้อแท้ในการทำงานหรือประกอบธุรกิจส่วนตัว ยังไงก็อย่าเพิ่งสิ้นหวังนะครับเรายังมีตาสมหมายต้นตำรับไข่ใส่สูทไว้เป็น ตัวอย่างการดำเนินชีวิตที่ไม่หมดแรงเดินครับ (ขอขอบคุณตาสมหมายและยายคำนางที่ทำให้ผมข้องใจกับเน็คไท้ร้อยเส้น จนกลายเป็นเรื่องราว ที่สำคัญขอบคุณแรงบันดาลใจของผมที่อยากจะนำเสนอเรื่องราวต่างๆให้พวกท่านได้ รับรู้)......
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น
อารายเหรอ