คนตัดไม้กับขวานเงินขวานทอง - นิทานอิสป
เสียง ” ก้าง..กอง..ก้าง..กอง..” ของขวานของคนตัดไม้ผู้หนึ่งที่กำลังใช้ความพยายาม ตัดต้นไม้ต้นหนึ่งอยู่ที่ในป่า..แต่แล้วคงเป็นเพราะโชคของเขาไม่ดีเอาเลยใน วันนี้…ขวานเหล็กเก่าๆ เล่มนั้นของเขา ต้องมีอันกระเด็นและตกลงไปในแม่น้ำที่อยู่ใกล้ๆนั้นเข้า…
และด้วยแม่น้ำสายนี้เป็นแม่น้ำสายใหญ่และลึกมาก ชายคนตัดต้นไม้จึงไม่สามารถที่จะลงไปงมขวาน ของเขาขึ้นมาได้ เขานั่งคุกเข่าลงที่ริมแม่น้ำนั้นและร้องไห้เศร้าหมองด้วยจนปัญญา…แล้วอยู่ๆ ก็เกิดสิ่ง มหัศจรรย์ปรากฏขึ้นมา เทพารักษ์นั่นเอง ที่เกิดนึกสงสารเขา เทพารักษ์องค์นั้นยืนถือขวาน ทองที่มีแสงเป็นประกายระยิบระยับอยู่นั่นมิใช่หรือ?
เทพารักษ์ชูขวานทองเล่มที่ถืออยู่ขึ้น แล้วถามชายคนตัดไม้ว่า ” ขวานที่เจ้าทำตกลงไปนั้นเป็นขวานทองเล่มนี้ใช่ไหม ?” ชายคนตัดไม้ด้วยเป็นคนซื่อได้ตอบว่า ” ไม่ใช่หรอกท่านขวานที่ข้าน้อยทำตกลงไปไม่ได้เป็นขวานทอง” เทพารักษ์จึงลงไปงมเอาขวานเงินขึ้นมาอีกครั้ง และพูดว่า ” อันนี้ใช่ไหม?ขวานที่เจ้าทำตกลงไปน่ะ ” แต่ชายคนตัดไม้ก็ยังตอบปฏิเสธอยู่เหมือนเดิมว่า ” อันนี้ก็ไม่ใช่ขวานของข้าน้อยหรอกท่าน..ขวานของข้าน้อยไม่ใช่ขวานเงิน ”
คราวนี้เทพารักษ์จึงลงไปงมเอาขวานเหล็กธรรมดาๆขึ้นมาให้..ชายคน ตัดไม้รีบพูดขึ้นด้วยความดีใจว่า ” ใช่..ใช่แล้วท่านเทพารักษ์ขวานเล่มนี้แหละ..เป็นขวานที่ข้าน้อยได้ทำ ตกลง ไปเมื่อสักครู่นี้ ” เทพารักษ์รู้สึกชื่นชมในความซื่อตรงของคนตัดไม้เป็นอย่างมาก
” เจ้าเป็นคนใจซื่อ ไม่โกหกพกลมสมควรที่ข้าจะต้องให้รางวัลแก่เจ้า เอ้า..นี่ทั้งขวานเงินและขวานทอง สมควรที่จะเป็นของเจ้าแล้ว ” พูดจบเทพารักษ์ก็หายวับไปจากตรงนั้น…ชายคนตัดไม้ให้เป็นดีใจที่อยู่ ๆก็โชคดีได้เป็น เจ้าของขวานเงินและขวานทองทีเดียวพร้อมกันเลย..เมื่อเขากลับมาถึงหมู่ บ้านแล้วก็ได้เล่าเรื่องราวต่าง ๆที่เขาได้ประสบมานั้นให้กับเพื่อน ๆที่เป็นคนตัดไม้ด้วยกัน
และในจำนวนเพื่อนของเขานั้นก็มีคนตัดไม้ผู้โลภมากร่วมฟังอยู่ด้วย…คนตัด ไม้ผู้โลภมากคิดอยากจะ ได้ขวานเงินและขวานทองไว้เป็นของตัวเองบ้าง…เขาจึงรีบเข้าไปที่ในป่า ทำท่าเป็นตัดไม้แล้วแกล้ง ทำขวานตกลงไปในแม่น้ำเพื่อให้เทพารักษ์ออกมาช่วยบ้าง ..แล้วเทพารักษ์ก็ออกมาปรากฏกายขึ้นจริงๆ…ยังแถมในมือนั้นถือขวานทองไว้อีก เสียด้วย สิ…
ชายผู้โลภมากก็รีบตอบรับว่านั่นคือขวานของเขาทันที ” ขวาน ที่ข้าทำตกลงไปน่ะเป็นขวานทองแล้วก็ขวานเงินด้วยนะ…” เทพารักษ์ ทรงกริ้วเป็นอย่างมาก ” เจ้ามันคนโลภมาก โกหกพกลม ข้าไม่มีขวานเล่มไหนที่จะมอบให้กับ เจ้าหรอก ” กล่าวจบแล้ว เทพารักษ์ก็จางหายไป…คนตัดไม้ผู้โลภมากจึงไม่ได้ทั้งขวานของตัวเอง และขวานเล่มไหนหรืออะไรเลยสักอย่างอีกด้วย..
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า
ความซื่อย่อมนำความเจริญให้ได้ดีกว่าความโลภ…….
cradit : http://sukumal.brinkster.net/isoppu/isoppu.index.html
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น
อารายเหรอ