เรื่องจริงจากใจแม่ เซ็กซ์โฟน

เรื่องจริงจากใจแม่ เซ็กซ์โฟน

คืนหนึ่งราว 5 ทุ่ม เสียงโทรศัพท์ที่บ้านดังขึ้น ดิฉันยกหูรับแล้วต้องตกใจสุดขึด

เพราะว่ามันเป็นเสียงครางกระเส่าของผู้ชายคนหนึ่ง

"พี่ คงจำผมไม่ได้หรอก ผมพบที่เมื่อวานซืน พี่สวยสะดุดตาผมมาก ผมทนคิดถึง

พี่ไม่ไหวเลยโทรมาหา" ด้วยความที่อยากรู้ว่าเขาเป็นใคร ทำให้ดิฉันพูดตอบไป

"เธอชื่ออะไรเหรอ พี่จำไม่ได้จริงๆ แล้วเราเคยเจอกันที่ไหน"

"ผมยุ้ยไงครับพี่ คนที่ตัวดำๆ ใส่หมวก ที่คุยกับพี่เยอะๆ วันนั้น

ตอนนี้ผมโทรจากออฟฟิศ"

"อ๋อ พี่นึกออกแล้ว เธอนั่นเอง ทำไมมีอะไรเหรอ?"

เสียงนั้นเงียบไปครู่หนึ่ง... "พี่เป็นผู้หญิงที่เซ็กซี่มาก ผมว่าหน้าอกพี่คงใหญ่น่าดู"

ดิฉันเริ่มรู้สึกแปลกๆ ปนตื่นเต้นแบบนี้หรือเปล่านะที่เขาเรียกว่า "เซ็กซ์โฟน" ที่

เพื่อนๆ เคยเล่าให้ฟัง แต่นี่ดิฉันอายุจะสี่สิบแล้ว

แต่เพิ่งได้รับโทรศัพท์แบบนี้เป็นครั้งแรก ก็เลยตื่นเต้นจนออกนอกหน้า

เจ้าความอยากรู้อยากเห็นก็เลยทำให้ดิฉันพูดต่อไป

"ก็ใหญ่เหมือนกันนะ พี่ว่าพี่เป็นคนหน้าอกสวยคนหนึ่งเลยละ"

"ใช่พี่..(เสียงหายใจหอบ) ผมว่าพี่คงหวงหน้าอกพี่น่าดู

แต่ผมอยากสัมผัสมันจังเลย"

"ไม่ได้หรอก พี่มีสามีและก็มีลูกแล้วด้วย เธอเองก็ยังเด็กกว่าพี่ตั้งเยอะ

อย่าคิดแบบนั้นเลย"

"แล้วพี่ได้ให้ลูกพี่ดูดนมพี่ด้วยหรือเปล่าล่ะ"

"ดูดสิ เลี้ยงด้วยนมแม่ตลอดเลย"

"แล้วนมของพี่ยังเต่งตึงอยู่หรือเปล่า"

"เต่งตึงสิ สาวๆ สู้ไม่ได้เลย" ดิฉันแกล้งย้อน

"พี่ฮะ ผมอยากดูดนมพี่"

"อะไรนะ?"

"ผมพูดจริงๆ นะ"

ดิฉันเงียบเพราะอึ้งไป ใจหนึ่งนั้นอยากวางหูไปเลย

แต่อีกใจหนึ่งก็อยากรู้ว่าเขาจะมาไม้ไหนต่อ

"จะดูดได้ยังไง อยู่ไกลกันขนาดนั้น" ดิฉันแกล้งกระตุ้น

เขารีบรุกทันที "ดูดได้สิพี่ ทางโทรศัพท์นี่แหละ..พี่ทำตามผมนะ

ว่าแต่พี่พร้อมหรือเปล่าล่ะ"

"ก็อยากจะลองดูเหมือนกัน"

"ตอนนี้มีใครอยู่ในห้องนอนพี่หรือเปล่า"

"ไม่มี พี่อยู่คนเดียว"

"บนเตียง" "ใช่" เขาหายใจฟิดฟาดสองสามครั้ง

"คราวนี้พี่ตอบผมมานะ พี่นุ่งชุดนอนสีอะไร"

"ชมพู"

"ชมพูโปร่งบางแล้วมีผ้าลูกไม้ด้วยใช่ไหม"

"ใช่ แหมพูดอย่างกะเห็นแน่ะ"

(ที่จริงใส่เสื้อเชิ้ตลายสก๊อตสีม่วงกับกางเกงขาสั้นดำลายดอก)

"พี่นุ่งกางเกงในสีอะไร"

"สีขาว" (ดิฉันเคยอ่านเจอในหนังสือว่าผู้ชายชอบผู้หญิงนุ่งกางเกงในสีขาว)

"สีขาว อื้อฮือ..เป็นลูกไม้มั้ย"

"มีสิ เป็นผ้าลูกไม้โปร่งทั้งตัวเลย เห็นทะลุไปหมด" (ที่จริงกางเกงในสีส้มตัวใหญ่

ลายหมีพูท์ ซื้อจากตลาดนัด ห้าตัวร้อย)

จาก นั้นเขาก็บอกให้ค่อยๆ ถอดชุดนอน แล้วก็ชุดชั้นในออก ดิฉันนึกสนุก แต่ไ่ม่ได้ทำตามที่เขาบอกสักอย่าง ได้แต่ขยับผ้าไปมาให้มันมีเสียง
"ตอนนี้พี่เปลือยเปล่าหมดแล้วใช่ไหม พี่ทำตามที่ผมบอก มือซ้ายจับที่หน้าอกของพี่คลึงไปมา มือขวาจับตรงส่วนนั้น....... "

ดิั ฉันเขินก็เขิน ขำก็ขำ แต่ไอ้เจ้าความอยากรู้อยากเห็นว่าตอนต่อไปจะเป็นอย่างไร ก็เลยต้องแสดงบทบาทต่อ พร้อมเสียงประกอบที่แสนจะสมจริง ซึ่งก็ได้ผล เพราะทางโน้นหายใจหอบถี่เหมือนกับว่า

เขากำลังประกอบกิจกรรมบางอย่างไปด้วย
เขาก็บอกว่าพรุ่งนี้จะโทรมาหาใหม่่ ดิฉันตอบตกลง เพื่อที่ว่าจะได้เตรียมอัดเทปไว้ ดิฉันจะเอาไปเม้าท์อวดบรรดาเพื่อนสาวๆ วัยดึกว่า "เซ็กซ์โฟน" ที่ใครๆ ได้รับกันนั้น ดิฉันก็ได้รับกับเขาเหมือนกันนะ ไม่ธรรมดาหรอก

และ แล้วเขาก็โทรมาจริงๆ สำหรับคืนนี้มันเร่าร้อนและลามกยิ่งกว่าเมื่อคืน แต่สำหรับดิฉันมันเหมือนเล่นละครวิทยุห่วยๆ ซึ่งได้อัดเทปไว้หมด แล้วเอามาเปิดให้เพื่อนฟัง หัวเราะกันเป็นที่สนุกสนาน

เขา ยังโทรมาเรื่อยๆ ตีสองบ้าง ตีสามบ้าง มันช่างท้าทายให้ดิฉันอยากรู้ว่ามันจะยังมีอะไรมากไปกว่านี้อีกไหม แต่หารู้ไม่ว่าดิฉันได้ก่อความผิดพลาดอย่างใหญ่หลวงจากความพิเรนทร์ นึกสนุกไม่เข้าท่าของดิฉันนั่นเอง

ลูก ชายคนโตของดิฉันอายุ 15 ปี เขาแอบฟังโทรศัพท์จากเครื่องพ่วงมาตลอด ลูกผู้ซึ่งเคยชื่นชมที่แม่ของเขาเป็นกุลสตรี กลับมองแม่อย่างเคียดแค้นชิงชัง

ว่าแม่เป็นผู้หญิงร่านสวาท
ลักลอบ แอบคุยโทรศํพท์ลามกกับชู้ ซึ่งทั้งหมดดิฉันไม่เคยรู้เลยว่าเขาแอบฟัง

สิ่ง ที่เขาแสดงออกคือ รังเกียจแม่ ไม่พูดกับแม่ มองเห็นแม่เป็นผู้หญิงต่ำๆ พาลทำให้เขาไม่สนใจเรียน และคบเพื่อนเที่ยวเตร่ ไม่ยอมอยู่บ้าน เพราะเกลียด ขยะแขยง ไม่อยากจะเห็นหน้าแม่ พอแม่สอนก็เถึยง พอแม่อธิบายให้ฟัง ก็หาว่าแม่แก้ตัวหน้าด้านๆ แล้วเขาก็เอาเรื่องนี้ไปฟ้องพ่อ ดิฉันเลยถูกสามีซ้อมอย่าง
หนัก สามีเริ่มหวาดระแวง โรคประสาทกำเริบเพราะหึงหวง ดิฉันพยายามอธิบาย แต่ก็ไม่มีใครเชื่อ ม้วนเทปที่เคยอัดไว้ ก็ลบทิ้งไปหมดนานแล้ว

ดิฉันจึงไม่เหลือหลักฐานอะไรไว้ชี้แจงเลย

ถึงตอนนี้ก็ได้แต่สมน้ำหน้าตัวเองที่หาเหาใส่หัว หาเรื่องมัวหมองใส่ตัวเอง
"แม่ผิดหรือที่แม่อยากรู้อยากเห็นเช่นปุถุชนทั่วไป"
ผู้หญิงที่ครองตัวดีมาโดยตลอด ไม่น่าได้รับการลงโทษขนาดนี้เลย

ทุก วันนี้ดิฉันถูกซ้อมจนต้องหย่าขาดกับสามี เพราะเขาไม่เคยยอมรับดิฉันเหมือนเดิมอีกเลย ดิฉันไม่แคร์สามีหรอก เพราะเขาทำกับดิฉันจนเกินทน แต่ดิฉันแคร์ความรู้สึกของลูกมากกว่า เพราะนี่ผ่านมาเกือบห้าปีแล้ว แต่ลูกยังไม่ยอมพูดกับแม่หรือแม้แต่สบตากับแม่เลย สายตาของลูกมองแม่เหมือนแม่เป็นเศษขยะ น่ารังเกียจ แม่อยากให้ลูกได้รู้ความจริง เชื่อคำสารภาพของแม่และเข้าใจว่า แม่คนนี้ไม่ได้เลวทรามเหมือนที่ลูกคิด และกลับมาเรียก "แม่" ยิ้มกับแม่ ให้แม่ได้ชื่นใจอีกสักครั้ง เพียงแค่นี้ก็เหมือนเติมเต็มให้ชีวิตแม่แล้ว

นี่คือ "ความในใจจากใจแม่"

ดิฉันจะรอวันนั้น...และหวังว่ามันคงยังไม่สายเกินไป

ที่มา : คู่สร้างคู่สม